کتاب ارمیا رمانی جذاب از «رضا امیر خانی» است. این کتاب جوایزی شامل «کتاب برگزیده بیست سال ادبیات دفاع مقدس»، «تقدیر شده در دومین دوره کتاب سال دفاع مقدس»، «تقدیر شده در اولین دوره جشنواره فرهنگی و هنری مهر» کسب کرده است. رضا امیرخانی درباره‌ی این کتاب آورده است: «هیچ وقت سعی نکردم نویسنده شوم. وقتی شروع کردم به نوشتن ارمیا  هنوز فرق بین داستان کوتاه و رمان و داستان بلند را نمی‌دانستم. به زحمت فرق شعر و داستان را می‌دانستم. اما احساس می‌کردم باید این قصه را نوشت. فقط چنین فشاری بود. فکر می‌کنم محتوا بیشتر به ما فشار آورد. به نظر من "چگونه نوشتن" کاری است که آدم به مرور زمان حتما یاد می‌گیرد. اما "چه نوشتن" سوال اصلی است. همیشه از "چه نوشتن" است که یک نویسنده کم می‌آورد…» در قسمتی از کتاب می‌خوانیم: «جاده مثل ماری سیاه بدون هیچ حرکتی روی خاک‌های داغ لمیده بود. کوه‌های کوچک یا تپه‌های بزرگ آرام‌آرام بزرگ‌تر می‌شدند و از جلو شیشه‌ی ماشین می‌گذشتند. ارمیا دو سه ماه بود که کوه ندیده بود. کوه همواره برای ارمیا زیبا بود. در کودکی کوه را بزرگ‌تر و با ابهت می‌دید، چیزی فرای پدر و مادر و حالا کوه‌ها بزرگ‌تر شده بودند. کوه بسیار شبیه مصطفی بود. حتا نه، کوه شبیه پاهای قطع‌شده‌ی دکتر روان‌کاو بیمارستان اهواز بود. در کودکی گاه‌گاهی در بعضی از کوه‌ها خودش را پیدا می‌کرد. و با صدای بچه‌گانه می‌گفت: "آن کوه منم. آن مامان است. آن‌هم باباست."» این کتاب را انتشارات «افق» منتشر کرده است.